"Strzępki"

^Liam^

Łzy stanęły mi w oczach. Nie pamiętała mnie, nie pamiętała nikogo.

Sięgnąłem po telefon chcąc zadzwonić do jej mamy i poinformować ją o sytuacji. Pomyślałem jednak, że najpierw zawołam lekarza, który oceni stan dziewczyny.

Już za chwilę do sali weszła młoda blondynka o długich, prostych włosach. Na początku myślałem, że to tylko pielęgniarka, ale okazała się być bardziej doświadczona niż wyglądała.

- Amnezja. - stwierdziła krótko podchodząc do mnie.

- To znaczy? - zapytałem mimowolnie zerkając na leżącą metr ode mnie dziewczynę, która spokojnie bawiła się poszewką od kołdry.

- Zanik pamięci. Jest to bardzo częste po tego typu wypadkach. Szczególnie, że jej przypadek był wyjątkowo ciężki... – westchnęła ciężko blondynka. - Nie wiele pacjentów żyje po przebiciu płuca, a ona trzyma się nawet nieźle.

- A czy ona wyzdrowieje? - zapytałem mrugając kilka razy powiekami próbując powstrzymać łzy.

- Mam taką nadzieję. Niestety nie potrafię powiedzieć ci, jak długo to potrwa. - lekarka uśmiechnęła się słabo. - No i nie wiem, czy pamięć wróci w 100%, czy tylko częściowo.

Pokiwałem tylko głową i odprowadziłem blondynkę wzrokiem do drzwi. Wierzyłem w to, że będzie dobrze, ale myśl, że Victoria straci pamięć już na zawsze i to częściowo przeze mnie, doprowadzała mnie do szału.

- Halo, Louis? - mruknąłem do słuchawki chodząc po korytarzu w te i z powrotem.

- Tak, co się stało? - usłyszałem zaniepokojony głos przyjaciela po drugiej stronie.

- Victoria się obudziła, przekaż to jej mamie.

- Obudziła się? - Louis wyraźnie się ucieszył. - No to wspaniale, zaraz do was jedziemy.

I nim zdążyłem powiedzieć, że dopadła ją amnezja, on się rozłączył. Westchnąłem ciężko i wróciłem do sali.

^Victoria^

Uśmiechnęłam się lekko do chłopaka, który zajął swoje miejsce obok mojego łóżka. Byłam strasznie ciekawa z kim rozmawiał przez telefon, ale wstydziłam się zapytać. W końcu ledwo go znałam... Przynajmniej tak mi się wydawało.

- Dobrze się czujesz? - zapytał skubiąc suwak od swojej bluzy.

- Tak, znacznie lepiej niż po obudzeniu. - uśmiechnęłam się sama do siebie. - Ale okropnie boli mnie tutaj. - położyłam rękę pod prawą piersią, a po moim ciele przeszedł piekący ból.

- Miałaś operację. - powiedział spokojnie Liam, odciągając moją dłoń od bolącego miejsca. - Nie ruszaj.

- Operację? A co się dokładnie stało? - zapytałam usiłując się uśmiechnąć.

- Zostałaś postrzelona, ale o tym już wiesz. Kula przebiła ci prawe płuco. Nie dawali ci szansy na przeżycie. - westchnął. - Na stole operacyjnym leżałaś przez 12 godzin, aż w końcu doprowadzili cię do porządku.

- Czyli przestrzelone płuco. Więc czemu straciłam pamięć? - zmarszczyłam czoło próbując znaleźć jakiekolwiek powiązanie między tymi dwoma rzeczami.

- Nie jestem lekarzem. - parsknął śmiechem Liam. Najwidoczniej próbował rozładować atmosferę. Byłam mu za to wdzięczna. - Ale twoja lekarka powiedziała, że to przez bliską śmierć. Na szczęście jej uniknęłaś.

Pokiwałam tylko głową odwzajemniając uśmiech kolegi.

^Louisa^

Wbiegłam do sali jako pierwsza. Zaraz za mną weszła mama Victorii, Niall, a potem reszta chłopaków.

- Tori! - rzuciłam się do łóżka przyjaciółki, aby uściskać ją przyjaźnie. - Tak się stęskniłam!

- Eee... Cześć. - dziewczyna lekko się uśmiechnęła i zmierzyła mnie wzrokiem od stóp do głowy. Zauważyłam, że coś jest nie tak, ale wolałam się nie odzywać.

- I jak się czujesz córeczko? - pani Violetta pogłaskała Victorię po włosach patrząc na nią troskliwym wzrokiem.

- Córeczko? - Tori spojrzała na swoją mamę dziwnym wzrokiem i odsunęła się od jej dłoni.

- Co się stało? - zapytałam szeptem Liama. 

- Amnezja. - chrząknął chłopak na tyle głośno, żeby reszta zebranych w sali go usłyszała.

Przerażona, uniosłam dłoń i zakryłam nią usta. To jakiś koszmar...! Tak długo czekałam na jej obudzenie, a ona teraz mnie nie pamięta...

^Victoria^

Kobieta stojąca przy moim łóżku, nazwała mnie córką. Naprawdę nią byłam, czy ona oszalała?

Zerknęłam na Liama, lecz on tylko skinął głową na znak, że to prawda.

- Przepraszam, ale nie pamiętam Pani... - powiedziałam cicho badając wzrokiem każdego kto stał w pomieszczeniu.

- Pani? - powtórzyła kobieta nie kryjąc smutku. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, jak sucho musiało to zabrzmieć. No ale jak miałam ją nazwać? Ogórkiem?

- Przepraszam......cię. - dokończyłam niepewnym głosem.

Kobieta wstała z krawędzi mojego łóżka i podeszła do jednego z chłopców, który objął ją ramieniem i lekko poklepał po plecach.

- To nasza wina. - powiedział cicho Liam. Nie miałam pojęcia o co mu chodzi.-Gdybyśmy zostawili was w spokoju spokojnie nie leżałabyś tutaj.

- Daj spokój Lee... - wywróciła oczami dziewczyna, która wcześniej tak entuzjastycznie mnie powitała.

- Tak jest, Louisa. - Louisa? Więc dziewczyna nazywa się Louisa? - Niektórzy psychofani tacy są. - jacy fani? O czym on mówi?

- To mogło się przydarzyć każdemu. Najważniejsze, że Tori będzie mogła niedługo wrócić do domu. - Louisa poklepała Liama po ramieniu.

Tori.... Tori... Tori? To słowo mi coś mówiło. Nagle przed oczami stanęła mi ta oto dziewczyna. Wchodziła po jakichś schodach. W pewnym momencie odwróciła się i zawołała mnie w taki sposób.

Obraz zniknął. Pojawił się inny. Pojawiła się ona, siedząca obok mnie na ławce. Śmiała się głośno z czegoś, a potem powtórzyła to jedno słowo, które namieszało mi tyle w głowie.

Mrugnęłam nerwowo powiekami pozbywając się wątłych wspomnień.

- Louisa ma rację, już niedługo wyjdziesz ze szpitala. – Liam pogłaskał mnie po dłoni.

I znowu stanęła mi przed oczami kolejna scenka. Mała dziewczynka w słomkowym kapeluszu. W ręku trzymała koszyk wypełniony truskawkami. W pewnym momencie złapała mnie za dłoń i potarła właśnie w taki sposób jak robił to Liam.

Drgnęłam gwałtownie otrząsając się z "transu". 

Kilkoro z zebranych spojrzało na mnie dziwnie.

Zaledwie godzinę później moi goście zaczęli się zbierać do wyjścia.

- Ja zostanę, posiedzę z nią. - powiedziała "mama". - Zajmiecie się Lucy, prawda?

Lucy? Czyżby moja "siostra"? 

- Nie, niech pani pójdzie i odpocznie. Przecież siedziała tu pani przez całą noc. Teraz ja zostanę. - Louisa uśmiechnęła się promiennie.

- Ja z tobą. We dwoje będzie raźniej. - chłopak nazywany przez innych Louisem stanął obok dziewczyny.

Już za chwilę w sali zostały tylko 3 osoby: ja, Louisa i Louis. Rozmawialiśmy chwilę o jakichś bezsensownych sprawach, a mi co jakiś czas coś się przypominało jacyś ludzie jakieś wydarzenia których nie mogłam zidentyfikować. Oczywiście nic o nich nie powiedziałam moim towarzyszom.

Już wkrótce  w sali zrobiło się całkiem ciemno, a zegar wybił godzinę 23. Ziewnęłam spoglądając  na Louisę, która spała w kącie pomieszczenia oparta o ramię również śpiącego  Louisa.

Uśmiechnęłam się na ten widok. Czyżby ta dwójka była parą?

Usiłowałam zasnąć.  Jednak ciągle wracały strzępki wspomnień. Strzępki które nic nie znaczyły i nic nie zmieniały…

O Jaaa, ja kocham ten gif xD

Na tyle koniec :D Pojawią się nowe postacie w zakładce :Bohaterowie" :D M.i pani Violetta, oraz bohaterki, które jeszcze nie pojawiły się w żadnej notce, ale w następnej spróbuję coś o nich napisać :D

A jak na razie papa! ^^

+ pliiiska, jeśli to czytacie, skomentujcie <3 To dla mnie very ważne xd :(